Zit jij, net als ik, ook 24/7 in je lichaam? 😀 Wellicht afgezien van de uren die je slaapt… 😉
Ik ben me eens af gaan vragen, hoe komt het dat zoveel mensen in mijn omgeving zo oncomfortabel zijn
met hun lichaam? Is het voor hen überhaupt leuk om een lichaam te hebben? Of om in hun lijf te zijn?
Wat is dat toch? Dat zo weinig mensen blij zijn met hun lichaam…?
Is dat het oordeelover dat het niet mooi genoeg of ronduit lelijk is? Dat het niet gezond is? Dat het niet voldoet aan wat het zou moeten doen? Dat het te kort, te lang, te dik, te dun is? Om zo maar even door te gaan…
Grappig eigenlijk, dat we doorgaans geleerd hebben om te functioneren vanuit een oordeel of een definitie over wat ons lichaam is, hoe het functioneert en hoe het eruit ziet…
Hoe werkt dat?
Zoveel geven aan hun lichaam te willen veranderen, vanuit het oordeel dat er iets mis mee is…
Werkt het werkelijk om iets te veranderen wat al op zoveel manieren vastgezet is door een berg oordelen en conclusies? 🙂
Kan iets dat niet overeenkomt met ons besluit of conclusie daadwerkelijk verschijnen?
Afijn, om het verhaal licht te houden… 😉
Door het werken met verschillende lichamen kom ik er hoe langer hoe meer achter dat onze lichamen niet meer zijn dan het resultaat van wat wij denken dat het is…
Wanneer men uit het oordeel of de vastgezette conclusie stapt,
begint het lijf meestal vanzelf te veranderen… Hoe tof is dat?
Hoe zou het zijn om wellicht alleen de gedachten te veranderen omtrent wat en hoe wij en ons lichaam zijn?
Even een 13 in een dozijn voorbeeld over hoe volgzaam ons lichaam is… Heb je wel eenseen hoofdpijn of kou-tje aan voelen komen en meteen geconcludeerd “Oh sh**t… Ik word ziek…“? En ja hoor… BAM! Daar lag je een uur later in bed, met een glas water en paracetamol of een Ibu in je mik. Totaal gevloerd met de overtuiging dat je ziek bent…
Prachtige creatie!
Heel schattig… en niet zo slim 🙂
Wat vertel jij jouw lichaam elke dag als je ‘s morgens uit bed komt? Waneer je voor de spiegel staat? Of wanneer je de spiegel mijdt…?
Wat het ook is… Hoe zou het zijn om dankbaar te zijn voor ons lichaam? Niets meer dan dat, al is het alleen maar bij het opstaan en het beginnen van de dag…
“Hoi! Dank dat je er vandaag weer bent! Happy New Day! :-D”
Zou het, wat dan ook, vanzelf veranderen?
Zou het ons van nieuwe inzichten, ideeën of besef kunnen voorzien?
Zou het ons kunnen laten weten wat wij anders zouden kunnen doen of zijn om het de ‘vormen’ aan te laten nemen die wij wensen?
Zou het soepeler bewegen en prettiger aanvoelen?
Kan je werkelijk oordelen over je lichaam als je alleen al dankbaar kan zijn voor het feit dát het er is?
En dat het er na al die jaren er nog steeds is…
Onze lichamen zijn super machtige en krachtige vrienden…
Of denk jij daar anders over?
Wat als we dat in ons voordeel kunnen gebruiken?
Is het tijd voor wat meer lol, samen met ons lichaam?
Wat is er nog meer mogelijk?
