Tjonge jonge, wat ben ik dankbaar voor de chaos van vandaag. De wereld op z’n kop.
Computers ge-crashed. Wacky Internet. De bedreiging van mensenlevens. De ‘next level’ body shaming en het massale ge-gaslight overal. Het hysterische nieuws. De predictive programming die zoveel mensen onmiddellijk creëren en tot leven brengen alleen al om dat ze het onder hun ogen krijgen. Het knallende vuurwerk. De omdraaiing in de samenleving. De massale aankoop van de angst-zaaiing, die de mens óf naar buiten brengt óf zichzelf ermee opsluit…
Is het allemaal gewoon voor ONS om helderheid te krijgen?
Wat willen we dat ons leven is?
Hoe ver ga jij om JOUW realiteit te hebben?
Ik kan je vertellen dat mijn bijna sterven aan mijn eigen oordelen me praktisch immuun gemaakt heeft van de krankzinnigheid vandaag de dag.
I am at peace. Ik ben vredig én voorbereid. Mijn gewaarzijn wijd open. Mijn ruimte en keuze navigerend en ik ben klaar om verder te navigeren met wat er nog gaat komen.
Blijkbaar moest het zóver komen. Dat ik mijn eigen lijf bijna moest laten sterven om die gecomputeriseerde realiteit los te laten en om mijn eigen keuze te laten domineren
Om te LEVEN
Met mijn fysieke leven aan een zijden draadje en mijn hoofd ondersteboven bleef ik aanwezig.
Ik zei: “NEE. Ik blijf. JA. Ik leef
Al doet mijn lichaam zeer, al schud het van paniek
Al kunnen mijn longen praktisch geen adem meer halen
Al heb ik geen idee van hoe dit gaat uitwerken…
IK KIES NU. IK KIES
Geef niet op. Geef niet toe. Stop NIET.
Geef nooit op. Geef nooit toe. Stop NOOIT
Geef nooit op. Geef nooit toe. Stop NOOIT
Geef nooit op. Geef nooit toe. Stop NOOIT”
Nu, 7 jaar later:
Ik wilde realiteit veranderen. Dát heb ik gedaan en doe ik nog steeds
Ik heb vrede met wat is
Mijn keuze domineert, meer en meer
De ruimte die ik ben domineert, meer en meer
De energieën die ik BEN en belichaam domineer ik, meer en meer
De aanwezig die ik BEN domineert, meer en meer…
Toenemende stappen… elke 10 seconden
Some voelt het als niets
Omdat ik BEN
Ik moest verhelderen wat ik níet wil, zoals de meeste humanoids klaarblijkelijk moeten doen om alles te ervaren… en eigenlijk, de meesten doen dat NU op dit moment.
Je kan de twist en verdraaiing gewoon voelen ont-twisten en ontspinnen, weer omdraaien naar wat dat waarlijk is voor elk individu.
Zoals cadeaupapier afscheuren van een lege doos…
“Dit, dit, dit, dit, dit, dit, en dát verlang ik NIET…
Dus WTF verlang en wil ik dan wél…?”
Realiseren we ons dat?
Hoeveel van het oude in ons moet STERVEN om de realiteit te hebben waarvan wij zelf weten dat het mogelijk is…?
Al moet die nog tot leven komen…?
Al voelt het ‘in between’ en zonder antwoord…?
Als die oude realiteit voor mij verschijnt, dan laat ik ‘m sterven
Meer en meer…
En ik blijf kiezen
Nog een stap… nog een stap…
En zelfs als ik denk dat het niet meer kan
Nog een stap…
Hoe ver ben jij bereid te gaan om te om jouw realiteit te hebben…?
