Dit ben ik met mijn opa. Jan Brillemans. Een lieve, aardige, zorgzame man.

Deze foto’s zijn gemaakt een paar dagen voor dat hij overleed, bij de generale doorloop van de musicalproductie “La Cage Aux Folles” waar ik toen in meespeelde.

Door stichting Ambulancewens werd hij samen met mijn oma en mijn moeder naar het Nieuwe DeLaMar theater in Amsterdam gereden zodat hij deze voorstelling nog kon zien. Fantastisch! Een bijzonder moment, ook omdat we wisten dat dit de laatste voorstelling van mij was die hij in levende lijve mee zou maken.

Na de insluiping van ALS in zijn lichaam (nu bekend door de wereldwijde ALS ICEbucket Challenge) koos hij er zelf voor om te gaan. Het moment zelf was best vredig. Veel van de nabije familie was er bij om hem te ondersteunen tijdens het verlaten van zijn lichaam en natuurlijk ook om met z’n allen aanwezig te zijn bij dit moment. We zagen letterlijk zijn geest het lichaam verlaten.

Daarna ging het avontuur verder…

Ik wil graag een redelijk intiem en kwetsbaar verhaal met je delen. Een verhaal dat wellicht wat anders is dan andere verhalen over wat er gebeurt na het overlijden van je opa. Over hoe je je kan voelen en over wat je wel eens zouden kunnen merken en waar niet zo veel andere informatie over is.

Lees verder als je wilt 🙂

 

Ik ben niet verdrietig dat hij overleden is. Vlak na zijn overlijden miste ik hem wel enorm. Zijn lichaam was er niet meer…
Wist ik toen maar wat ik nu weet!

Zoals jullie wellicht weten: ik praat ook met ‘dode mensen’ 🙂 met geesten zonder lichaam. Dat is niet iets wat uniek is aan mij. Iedereen heeft die capaciteit alleen we zijn vaak niet gewend of getraind om die signalen helder te ontvangen – ook als ze onhelder zijn 🙂

Ik heb nog steeds een toffe relatie met mijn opa, die wellicht beter is dan toen hij zijn lichaam nog had.
Geestig hè… 😉

Ik heb er lang ‘stiekem’ van genoten totdat het tijd was om het met de wereld te delen. Hij is namelijk niet alleen mijn familie en niet iedereen die hem als persoon kende ziet dit graag online voorbij komen 🙂 toch heeft wat ik beschikbaar wil maken gewonnen van zij er eventueel nog van zullen vinden 🙂

Toch vind ik het belangrijk om te vertellen wat mijn ervaringen zijn omdat het herkenning kan scheppen, meer bewustzijn kan creëren en kan laten zien wat er nog meer mogelijk is.

In de periode nadat hij zijn lijf verlaten had, besefte ik nog niet wat ik altijd al gevoeld had: mijn waarneming van entiteiten.

Hij geloofde zelf niet zo in het ‘hiernamaals’, althans, dat is wat ik hem wel eens heb horen zeggen. Hij kon het waarschijnlijk niet langer meer ontkennen nu hij zelf geen lijf meer had en ‘alleen’ nog maar een geest was, de psychologie zonder een lichaam. LOL.

Ik kan me nog goed herinneren dat toen ik tijdens zijn uitvaart zong en piano speelde, ik me enorm ondersteund voelde en waarschijnlijk ondersteund WAS. Alles werd LIGHT, magisch en ik had het idee dat hij er misschien wel zou kunnen zijn om bij te dragen…

Wat is het eigenlijk vreemd dat we ons voornamelijk aan anderen relateren door middel van hun lichaam als de totaliteit van hun zijn, terwijl het hun energie, psychologie en karakter hetgeen is dat hun persoonlijkheid creëert. Wanneer het lichaam sterft, betekent dat niet dat de geest ook daarmee overlijdt…

 

Sinds hij zijn lichaam verlaten heeft is hij in mijn nabijheid geweest. Dat leek hij in het begin zelf niet eens echt te beseffen. Hij was soort van dolend. Soms probeerde hij contact te maken door een aanhoudende piep en gezoem in mijn oren of door tegen de achterkant van mijn schouder aan te drukken… Ik had dat zelf eerst niet door. Soms was het alsof ik niet mijzelf was en voelde me naar, bedroefd, met name om dat het onbeheersbaar leek ik ik het niet leek te kunnen veranderen. Later bleek dat hij dan vaak ‘in mijn lichaam’ zat, of heel dicht op mijn lichaam aanwezig was, of door mij heen ging, zoals geesten overaal doorheen kunnen gaan omdat ze geen lichaam hebben.

Overleden geliefde neigen er vaak naar om dat te doen omdat ze dicht bij je willen zijn en nog voor je willen zorgen of nog andere besluiten hebben die ze nog naleven… Zeker als de die geest zich daar zelf niet geheel bewust van is, is dat vaak niet zo’n slim en gezond idee. Niet zo zeer omdat het lichaam dat niet aan kan, meer omdat dit vaak onbewust gebeurt. Ik voelde me vervreemd, beangstigd, niet wetend wat er in hemelsnaam gaande was. Ik rook zelfs de chemische geur van de medicatie en anesthesie die hij nog bij zich droeg. Ik voelde me er ziek door en ik dacht dat het iets met mij te maken had. En… dat had het ook. Ik was me bewust van zijn aanwezigheid en zijn pogingen om met mij te communiceren.

Wat doe je als persoon als je erkend wilt worden? Dan blijf je vaak net zo lang aankloppen of rondhangen tot je herkend wordt! Zo werkt dat ook met geesten. Soms is het alleen maar zo simpel!

Toen ik meer Access Consciousness® en Talk To The Entities® trainingen ging doen bleef dit onderwerp naar boven komen en heb ik met andere perceptie en nieuwe relatie met het gecreëerd. Onze beider levens ontplooide zich in een nieuwe mogelijkheid.

Hij bezocht me vaak. Toen ik vaardiger, bewuster werd van wat ik allemaal merkte en meer gemak kreeg met zo’n groot waarnemend vermogen, heb ik hem zelfs van de medicatie resten, het trauma en de emoties afgeholpen die de ziekte en zijn leven achter gelaten hadden. Dat was behoorlijk zware ‘shit’. Bleh… Dat wil je niet met je meedragen! 😀 Ook wanneer je je lijf verlaat! Zodat je meer keuze hebt, ook zonder lichaam…

Hij was daarna super blij en opgelucht! “Hoe kan je dat zeggen?” Ik weet het. Het was zo gaaf dat we allebei uitstegen boven wat we eerder voor mogelijk gehouden hadden. Elke keer werd het lichter, sterker, blijer, cooler en het bleef veranderen voor hem en voor mij. Ik merkte hem helderder op, wellicht helderder dam toen hij nog een lichaam had. Hij was meer aanwezig en bewust als wezen.

Het is een ding om voor anderen te zorgen als ze nog een lichaam hebben… het is een ander verhaal om nog voor ze te zorgen en om ze te ontvangen als ze géén lichaam meer hebben en ze nog steeds contact zoeken of als ze nog steeds alle gewoonten, emoties en energetische patronen hebben die hun bestaan als wezen zullen blijven creëren.

Toen was dit een nog al intense ‘heftige’ ervaring, zeker om dat deze manier van werken nieuw was. Nu is het met andere geesten vaak een peuleschil door het werken met de Talk To The Entities tools. Zoals met alles: gebruik de tools, en je wordt die ‘tool’, die energie en die mogelijkheid. Het is voor mij absoluut essentieel om te herkennen dat ik dit kan zijn voor mensen zonder lichaam die nog wat clearing kunnen gebruiken zodat ze door kunnen. Of het nou familie is of niet, ze vinden me en het is iets wat onderdeel is van mijn leven.

 

Waarom bleef hij bij mij aankloppen? Ik was een van de weinigen die met hem als geest wilde praten. Ik vraag me af wie dat nog meer kan zeggen? Het is vaak een cool cadeau om welwillendheid om me gewaar te zijn van alles om mij heen.

Hij heeft ook geprobeerd om met anderen in de familie contact te maken en is daar zeer volhardend in geweest. Sommigen hebben het opgemerkt en anderen verwerpen het idee. Dat is helemaal prima. Ze wellicht niet wat ze missen… en voor mij ging deze mogelijkheid ook later pas echt open dus ik snap volkomen dat ze echte communicatie een vreemd idee vinden. Ik heb hem toen gevraagd om het iets rustiger aan te doen, omdat sommigen er dramatisch van werden en hun lichamen ‘op tilt’ sloegen. Het lichaam geeft altijd het bewustzijn van entiteiten weer, of de persoon zelf het nou wel of niet wilt weten…

LOL. Ach ja…

Sommigen namen contact op voor praktische hulp, omdat ze nog wat angstig waren en zich wel degelijk bewust waren van zijn aanwezigheid. Dat heeft wat gave veranderingen gecreëerd in de familie. Als ook maar één persoon meer gemak hiermee heeft, golft dat energetisch door de hele familie.

Mijn oma merkt hem nog steeds op bij tijd en wijle. Vooral als de lichten flikkeren aan de eetkamertafel. We hebben er toffe gesprekken over en soms is opa er ook om mee te kletsen en door met de lichten te spelen en zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Ouwe lolbroek…

Ik hou van mijn Oma en haar interesse hierin, voor haarzelf en hun relatie. Daar zal ik niet meer over zeggen aangezien dat haar persoonlijke verhaal is.

 

Ik ben blij dat ik met bewust zijn niet in het onzichtbare hoef te ‘geloven’.

Ik hoef geen bewijs voor iets dat ik heel mijn leven al waarneem en nu concreter kan verworden en benaderen.
Ik heb plezier met bewust zijn en het heeft mijn hele ervaring van ‘leven’ en ‘dood’ totaal veranderd.

Wat als leven niet stopt als het lichaam dood gaat…?
Hoe bewust kan je dit leven nog worden zodat je meer keuze hebt aan de andere kant…?

Merlijn Wolsink - Jan Brillemans - Opi - GranddadIk hou van jou Opi.
Je bent nog steeds tof en nu wellicht nog toffer.
Fijn dat je nog zo nu en je hoofd om het hoekje steekt om er gewoon even te zijn, wat te ‘kletsen’ of voor wat creatieve en muzikale inspiratie…

Hoeveel leuker kunnen we het nog hebben?
Wat is er nog meer mogelijk?

(Blog geschreven op 2014/11/28 en aangepast op 2019/02/03)

Lees meer over Talk To The Entities

 

Opa werd graag omringd door vrouwelijk schoon… Gelukkig was hij ook bij met een warme omhelzing van alle Cagelles!