Gisteren heb ik een hele bijzondere vrouw gedag gezegd. Ze leefde 80 jaar.
I kende haar vanaf het moment dat ik geboren werd.

Veel mensen vonden haar een vreemde vrouw.
Ze had krachten om anderen te helen en om dingen, personen en geesten te zien die anderen niet konden zien, wat niet heel erg ‘thuis’ is in deze wereld.
Anderen hadden weinig tot geen referentiepunt voor haar manier van leven en zijn, of om met haar om te gaan.

Toen ze jonger was had ze een succesvolle healing praktijk, wat revolutionair was voor die tijd. Ze kon pijnen weghalen bij anderen en nog veel meer dingen die anderen niet konden. Het haalde zelfs de krant.

Ook speelde ze viool, altviool. Ze schilderde en boetseerde. Ze genoot van een bietje of twee, drie. Ze hield van de natuur en haar huis stond vol met planten, die vaak een soort van samengegroeide nieuwe tuin creëerden binnenshuis, op de lage woonkamer tafel, op de vensterbank of op het balkon. Ook had ze vaak muizen in huis en ze leefde er eigenlijk mee samen: vaak creëerden zij hun eigen huis in haar huis en ja… soms werd dat wat rommelig 🙂

Als kind vond ik haar reuze interessant en wilde meer contact met haar en het was alsof ze dat voor lange tijd niet durfde. Haar capaciteiten waren sterk en namen haar vaak over. Ze werd wantrouwend ten aanzien van zichzelf, in relatie tot anderen en ten aanzien van de wereld. Ze leefde een vrij teruggetrokken bestaan waarin ze alleen de personen toeliet die ze vertrouwde en als ik het zo mag raden, hoe ze het voor zichzelf nog kon beheersen. Een beetje koppig, eigengereid en toch altijd nieuwsgierig.

Toen ze ouder werd bleven de personen die met haar opgeroeid waren voor haar zorgen, zodat ze nog zelfstandig kon wonen tot de dag dat haar lichaam overleed, vorige week.

Ik ben dankbaar voor hen. Het is niet altijd gemakkelijk voor hen geweest en hun zorgzaamheid was onberispelijk. Ze vonden manieren om haar alsnog deel te laten nemen aan sociale aangelegenheden en dat ze het ook echt naar haar zin kon hebben, zo zolang als dat het duurde. Ik weet zeker dat ze een boek zouden kunnen schrijven over alle eigenaardige en hilarische avonturen, waaronder het gewoon op de bus naar huis stappen na haar ontsnapping uit het ziekenhuis, nadat ze onderweg op een of andere manier wat cash daarvoor geregeld had.

Als ik in haar ogen keek zag ik een hele zee van verwondering. Hoe ze praatte over de boten op het water, de kleuren van de lucht, over een bepaalde melodie of componist, hoe ze vroeg naar mijn theater avonturen. En ja, ze had ook verhalen die niemand snapte, waar ze zelf tegelijkertijd zeker en verward over was, of leek…

Als ik bij haar was, of als ze naar me keek, kon ze een miljoen dingen overbrengen zonder een woord hardop te zeggen. Daarna volgde er vaak een grote luide lach.
Ze zag natuurlijkerwijs dingen die ik pas zag als ik echt naar keek, door de barrières van mijn eigen ogen heen.

Ik heb vaak aan haar gedacht in mijn avonturen in bewustzijn, entiteiten bewustzijn, de capaciteiten om te helen wat vaak intens en overweldigend was. “Hoe is dit voor haar geweest in dit aardse leven…?” Toen ik zelf sterker werd begreep ik steeds meer van wat ze zei, van haar verhalen en wie en hoe ze was.

Mensen zeggen dat ze gek was, en misschien was of is ze dat ook… 😉

Ik weet niet alles van haar en toch…
Ik denk dat ze magisch was, intrigerend.

Ze was anders, of haar tijd vooruit of van een andere tijd en ruimte

Ik ben dankbaar dat ik haar ken en ik dank haar voor de inspiratie die ze is en zal blijven

Hier is een lied om haar te vieren:

Sailing ✨